Een van de zeven wereldwonderen: de Grand Canyon

Zondag, 27 juli 2012

Vanmorgen bij wijze van uitzondering een heerlijk ontbijt: twee croissantjes, yoghurt en een groot bord met verse vruchten. We krijgen zoals gewoonlijk ons bordje niet leeg en nemen de restjes mee voor de lunch. En een sloot koffie. Rond kwart voor negen vertrekken we naar het vliegveld vlakbij Grand Canyon National Park. We rijden over de Highway 49 en de Interstate 64 in een landschap met veel dennenbossen van de San Francisco Peaks. 's winters wordt hier geskied. Tijdens de rit verandert het landschap geregeld en daardoor is de rit heel plezierig. Keurig op tijd arriveren we op het vliegveld, waar we een veiligheidsvideoinstructie krijgen. We worden begeleid door de grond crew en stappen enigszins gespannen in de helicopter. Niemand van ons heeft ooit gevlogen in een helicopter. Maarten en Odile mogen voorin, naast de piloot, vanwege de gewichtsverdeling. Didien en Harry zitten samen met twee anderen achterin de helicopter. We stijgen op en vliegen enkele minuten over het bosrijke gedeelte van het nationale park. Plotseling doemt dan de Grand Canyon met zijn enorme kleurenrijkdom op en duiken we naar beneden. Maarten en Odile hebben het gevoel alsof ze in een pretparkattractie zitten, ze duiken bijna letterlijk de Canyon in. Gedurende driekwartier vliegen we boven dit ongelooflijke schouwspel, de kleuren wisselen afhankelijk van de lichtinval; aarderood, als dat bestaat, afgewisseld door een bijna blauwe gloed en in de diepte zien we de Colorado rivier, een bruine, van deze hoogte rustig stromende rivier, wat in werkelijkheid niet het geval is. De rivier kent talloze stroomversnellingen. Over zo'n zes miljoen jaar heeft de Colorado River door zijn enorme kracht het plateau uitgesleten. Een fantastisch schouwspel; je weet eigenlijk niet waar je moet kijkenden je probeert tevergeefs beelden te onthouden waaraan je kunt terugdenken. Wat overblijft is die overweldigende schoonheid van deze canyon. Na de vlucht een snelle hap voor de lunch, daarna rijden we naar de South Rim en volgen de tweeënveertig kilometer lange Desert View Drive. We stoppen op verschillende punten, onder meer bij Grandview Point, Moran Point en Desert View. Bij elk uitzichtpunt zijn we onder de indruk. Maarten heeft het na een tijdje wel gezien en blijft in de auto zitten. Hij vindt de steden veel interessanter dan de natuur; de komende dagen worden dan behoorlijk zwaar voor hem als we door Indianengebied reizen en veel nationale natuurparken bezoeken. In Las Vegas kan hij dan weer zijn hart ophalen. Didien geniet met volle teugen; trouw als ze is, stapt ze bij elk uitzichtpunt uit. Op facebook plaatst ze een foto van de Grand Canyon. We verlaten het park via de oostkant. Kilometerslang rijden we door het prachtige landschap van de Painted Desert; het lijkt alsof Van Gogh aan het werk geweest, de pasteltinten lopen subtiel in elkaar over. Zalmroze lijkt te overheersen. De Painted Desert ligt in het reservaat van de Navajo en de Hopi-indianen. Het frisse groene dennenbossenlandschap heeft plaatst gemaakt voor een dorre zalmroze woestijn. We stappen voor de laatste keer vandaag uit, ditmaal bij de Little Colorado Canyon, een uitzichtpunt door de Navajo-indianen gecreëerd. Veel minder indrukwekkend dan de 'echte' canyon. Deze canyon toont wel aan hoe wonderlijk mooi de Grand Canyon is. Als we terug zijn in Little America en de kinderen zich opmaken om te gaan zwemmen, breken er heftige regen- en onweersbuien uit. Er rest ons weinig anders dan onze kaartcompetitie voort te zetten onder het genot van enkele drankjes en hapjes. Heel gezellig. De onzin die Maarten soms (of soms niet?) uitkraamt, kunnen we niet aan dit logboek toe vertrouwen. Grappis is het (soms) wel. Morgen weer enkele honderden kilometers onderweg naar Cortez. Onderweg zijn we van plan Monument Valley te bezoeken.