Een paradijselijke wereld

Zaterdag 28 juli 2012,

Vandaag gaan we de eerste 'wow'-momenten meemaken. Vanuit Scottsdale (we hebben geen tijd gehad om te golfen, Ton, maar het is wel een fantastisch golfland!) reizen we via Sedona naar Flagstaff. Bij wijze van uitzondering vertrekken we dit keer op tijd. Maarten zorgde gisteravond nog voor een hachelijk moment door zijn kleine teen te stoten aan zijn tas die hij natuurlijk net naast zijn bed had laten neerploffen. Om twaalf uur 's nachts (we lagen al enige tijd de binnenkant van onze ogen te bestuderen, zo zou Bassie zeggen) stond Didien op onze deur te kloppen: Maarten heeft zich geblesseerd, of Odile even eerste hulp kan komen verlenen. De nagel van zijn kleine teen is flink ingescheurd, er komt wat bloed aan te pas, maar de volgende dag kan Maarten er redelijk mee uit de voeten. Dichte schoenen wordt misschien een beetje moeilijk. We volgen Interstate Highway 17, een prachtige route die steeds prachtiger wordt. Het landschap wordt steeds groener en weidser. Onze eerste stop is het Montezuma Castle Natonaal Monument, een ruïne van een nederzetting van de Sinagua-indianen die gebouwd is tegen de kalksteenkliffen boven de rivier Beaver Creek. Gedurende driehonderd jaar hebben de Singua geleefd in dit gebied, voordat ze het plotseling verlieten. Het bouwwerk telde ooit zo'n twintig kamers over vijf verdiepingen; om deze kamers te bereiken gebruikten de Sinagua ladders. We maken wat foto's, wandelen wat rond en na ongeveer een uurtje stappen we in de auto naar Sedona. Het landschap blijft telkens veranderen en als we Sedona naderen wordt het landschap van een buitengewone schoonheid. We zien van verre de canyons van rood kalksteen, die naarmate we dichterbij komen steeds indrukwekkender worden. Maarten vindt het maar saai, zo'n landschap, geef hem maar de stad, veel interessanter. Hij lag zelfs een tukkie te doen, hij was, zoals hij het uitdrukt in Kentucky. Didien geniet in stilte, hoewel een zwembad, zo denken we stiekem, voor haar de voorkeur zou krijgen. Op sommige momenten hoorde ik ook gesnurk naast mij, hoewel ik moet bekennen dat dat niet te horen was op de meest interessante stukken. Sedona zelf is een aardig stadje waar de rode kleur overheerst en waar overal de rode kalksteenformaties zichtbaar blijven. We zoeken een restaurantje om iets te eten, maar we belanden uiteindelijk in een enorme vreetschuur, met veel lawaai, tv's die hun beelden en geluid op ons uitstorten en eten dat ons in grote hoeveelheden wordt opgediend. Enorme borden met eten worden ons voorgeschoteld; eten gaat je op een bepaald moment zelfs tegen staan. Overal kun je, zo vaak als je wilt, een refill halen op je frisdrank, een espresso wordt je geserveerd in een enorme beker tot de rand toe gevuld. Vanavond na het eten bestelde Odile een espresso en kreeg een sloot koffie waar de honden geen brood van lusten. En overal verdwijnen grote hoeveelheden eten in de vuilnisbak. Na Sedona volgen we de SR 89-A North, een dertig mijl lange weg door Oak Creek Canyon. De weg is schitterend; hij slingert bergop langs groene berghellingen met regelmatig uitzicht op de canyon en roept herinneringen op aan Zuid-Franse wegen. Ik zou overal kunnen stoppen, maar de kinderen zijn het een beetje zat. Zo mis ik bijvoorbeeld de doorwaadbare plaats in de Oak Creek, die in veel cowboyfilms is gebruikt. Maar ja, we moeten soms ons verlies nemen; je kunt niet alles hebben in het leven, zo luidt een tegeltjeswijsheid. Als we Flagstaff naderen begint het, je wilt het niet geloven na die godvergeten hitte, te regenen. Dus even geen zwembad voor Maarten en Didien, maar het relaxte en zeer verzorgde hotel vergoedt veel. 's Avonds spelen we een kaartspelletje; Maarten en Didien staan bovenaan, Harry en Odile doen het wat minder. Lekker slapen en morgen naar de Grand Canyon. Een ritje van ongeveer anderhalf uur. De wekker gaat morgen om kwart over zeven, ontbijt om kwart voor acht, vertrek uiterlijk half negen.