De Provence van de Verenigde Staten

Nadat gisteravond Venice Beach een troosteloze, verlaten en kille indruk maakte, zijn we vandaag voor een nieuwe poging naar de kust gereden. Didien en Maarten hebben in het hotel niet ontbeten, dus dat moet nu nog gebeuren. Ze kopen een enorme bak met fruit, Maarten kort daarop nog een pizza en dan blijkt het al snel weer lunchtijd. We wandelen langs de vele winkeltjes met snuisterijen, kopen een t- shirt ( Maarten kan maar niet kiezen en als Didien enigszins aandringt een herinnering aan Los Angeles te kopen, merkt hij later op dat hij gedwongen werd iets te kopen, ha, ha,ha), vertoeven nog wat aan de de zee en wandelen dan een zijstraatje in en verzeilen plotseling in een opname van Maartens favoriete tv-serie (onlangs nog een hele dvd-box aangeschaft) Californication. We herkennen meteen de hoofdrolspeler, de knappe en enigszins kinderlijke schrijver met een writersblock die belust is op avontuur, drank en vooral vrouwen. Maarten herkent ook de twee dames die aan de scene deelnemen. Volgens Maarten wordt de hele serie in Venice Beach gespeeld. Benno heeft voor de vakantie Didien nog opgedragen een celebrity te scoren en dat is gelukt! Aan het einde van de ochtend rijden we in zuidelijke richting de stad uit op weg naar ons doel van vandaag: San Diego. We volgen vanaf de Newport Beach de kustweg die vanaf hier de Riviera wordt genoemd; bij Laguna Beach wanen we ons echt in de Provence. Prachtige stranden en baaitjes langs een blauwe en woeste oceaan; behalve de cactussen lijkt de vegetatie ook op die van de Middellandse Zeekust. Een prachtige locatie. We parkeren bij Laguna Beach en duiken de zee in: hoge golven slaan ons tegen de vlakte, de zuigkracht van de zee is bijzonder sterk en niemand waagt zich dan ook ver de oceaan in. Didien en Maarten zijn op slag weer kinderen en genieten als vanouds. Na een uurtje rijden we verder om aan het begin van de avond onze hotelkamers te betrekken. Ons hotel ligt prima, in de oude binnenstad met uitzicht op de stad en de haven van San Diego. Op dit moment zit ik op het bed te schrijven aan het verslag, terwijl de geluiden (zo nu en dan een trein, die een bijna vooroorlogs gefluit laat horen als hij de spoorwegovergangen passeert) en de lichtjes van de stad tot onze kamer doordringen. We hebben zojuist in Little Italy gegeten, vlakbij ons hotel. Overigens een dure grap dat eten in Amerika. De Amerikanen hebben de gewoonte om vijftien procent fooi op de rekening te zetten. Vandaag hebben we zo'n 25 dollar fooi gegeven. Het eten was erg smaakvol. Nog steeds stromen de geluiden van de stad onze kamer binnen, tijd om er eens rustig van te genieten. Programma voor morgen is nog niet bekend. Eerst lekker rustig wakker worden.